WYŻEŁ NIEMIECKI KRÓTKOWŁOSY




Pochodzenie:

Niemiecka kynologia chciałaby widzieć w krótkowłosym wyżle bezpośredniego potomka prastarych braków włosko - hiszpańskich, bez domieszki innej krwi. Pies ten miał być selekcjonowany i uszlachetniany na ziemiach germańskich zwłaszcza po zamkach rycerskich. Nie ulega jednak żadnej wątpliwości, że pies ten, wywodzący się od rozpowszechnionej po całej europie rasy wyżłów kontynentalnych był za ciężki, posiadał złą stójkę, męczył się prędko i dopiero wyraźną domieszką krwi pointera, a nawet settera uzyskano zgrabną formę i większą ruchliwość. Stare niemieckie wyżły były prawie na wymarciu po roku 1848 a dopiero pod koniec XIX wieku sięgnęli Niemcy po resztki własnego materiału, kształtując go stosownie do nowoczesnych potrzeb domieszką wyżłów angielskich.

Wzorzec rasy:

I. Charakterystyka ogólna: trochę więcej niż średniej wielkości, silny, wytrwały, symetrycznie zbudowany, wielostronnie użytkowy pies myśliwski.
II. Głowa: proporcjonalna do całości, długość od nosa do linii łączącej oczy wynosi tyle, ile odległość od krawędzi czołowej do końca głowy. Szczęka dolna silna, szeroko się rozwierająca (ważne przy aportowaniu), nozdrza szerokie, brązowe, u samca szersze niż u suki, linia nosa lekko wypukła.
III. Oczy: średniej wielkości koloru brązowego, powieka dolna nie może opadać.
IV. Uszy: powinny być dostosowane do jakości skóry: cieńsze u psów o cienkiej skórze i delikatnym owłosieniu, grubsze i masywniejsze u okazów o skórze grubszej.
V. Szyja; stanowi bardzo ważny szczegół w ocenie psa; musi być na tyle długa, by pies mógł swobodnie węszyć oraz bez trudu biec śladem, a także dość silna by mógł aportować zwierzynę. Długa szyja pozostaje w korelacji z innymi częściami ciała; skośne łopatki, długie przedramię i silne barki muszą być odpowiednie do długości szyi.
VI. Tułów; łopatki jak również przedramię powinny być możliwie jak najdłuższe by umożliwić maksymalny wyrzut nóg do przodu podczas biegu. Klatka piersiowa jajowata, żebra daleko wysunięte do tyłu, brzuch lekko podciągnięty. Grzbiet bardzo krótki, miednica szeroka, dobrze umięśniona, zad silny.
VII. Nogi; proste, silne, ścięgniste, o jak najdłuższej kości przedramiennej. Stopy łyżkowate o zwartych palcach. Tylne nogi powinny być długie, o grubej partii mięśni na udach; grubość mięśni daje siłę; zaś długość elastyczność.
VIII. Ogon; wysoko osadzony u nasady, powinien być ucięty na 1/3 albo ? długości, spodnia strona porośnięta nieco dłuższym włosem
IX. Sierść; krótka ale bardzo gęsta i zbita ochrania skórę przed zmoknięciem podczas aportowania z wody.
X. Maść; albo jednomaścista brązowa z białą lub szarą gwiazdką na przedpiersiu i białych śladach na palcach albo biała z brązowa głową i łatami na ciele; częste są okazy z brązowo cętkowanym tłem, pokryte różnej wielkości łatami. Jednomaścistość w kolorze czarnym jak również żółte podpalanie są dopuszczalne.
XI. Wymiary; wysokość psa wymagana około 65 cm., suki nieco mniej
XII. Wady; za ciężka głowa albo za lekka budowa ciała, krótki szpiczasty pysk, gruby, krótki kark, płaska szyja z wiszącym podgardlem, cieliste nozdrza, płaska klatka piersiowa, wpadnięty grzbiet, słaby zad, krzywe nogi, wielkie stopy o rozwartych palcach itp.

Użytkowość

Wyżły niemieckie posiadają bezwzględnie duże walory myśliwskie, są spokojne, poważne, niewrażliwe na strzał, odporne na zmiany temperatury, dobrze dławią drapieżnika. Jeśli będziemy ich użytkowość oceniali pod kątem "ogólnej użytkowości", to nie będzie dziwnym ich wzrastające powodzenie u myśliwych, którzy rozporządzają niezbyt wielkim mieszanym terenem o różnej zwierzynie. Nie możemy jednak zapomnieć o tym, że nie można wymagać od wyżła by był wielostronnym specem: powinien on umieć pracować w polu szukając górnym wiatrem, odznaczać się pewną stójką, chęcią do pracy wodnej i dobrym aportowaniem; jeśli prócz tych cech wymagamy by chodził dolnym wiatrem jak posokowiec lub wypłaszał sierstką zwierzynę, to pierwsze cechy muszą zanikać w proporcji do rozwoju drugich. Dlatego też wyżeł niemiecki nigdy nie osiągnie takiego stylu w pracy co setter lub pointer. Dodać należy, że praca wyżłów jest stosunkowo powolną.

Ponieważ niestety pewna część wyżłów nigdy nie widzi terenów łowieckich i żyje jako psy domowe, należałoby więc wspomnieć o ich użytkowości "domowo - familijnej". Pozbawione ruchu i swobody zdradzają wyraźną skłonność do tycia i rozleniwiania się; nie pilnują mieszkania ani nie bronią właściciela. Stanowią takie samo qui pro quo jak na przykład pekińczyk albo maltańczyk na polowaniu.

Bibliografia:
. I. Mann; Rasy psów; Pochodzenie, Wzorce, Użytkowość; Warszawa 1939




 

 



Joanna i Tomasz Brygier

lutinka@gmail.com
tel. 604-542-627

tomasz-brygier@wp.pl
tel. 0 608-083-511

95-039 Sokolniki - Las, ul. Łódzka 5
© Theogonia Black. Wszelkie prawa zastrzeżone. Projekt i wykonanie: Flat Face Studio.